CEZA

  

     “Bir hayale kolaylıkla sırtımı dönebilirim.Ama hayat o kadar gerçek ki.Koşup uzaklaşamayacağım kadar yakınımda olan bir cereyanlar silsilesinden kendimi uzaklaştıramıyorum” deyince anlamamış gibi bakan gözlerimi gördü.

    Aslında bakışlarım az bile söylüyordu.Sözlerinden bir şey anladığım yoktu.Belki de umursamıyordum onu ya da o benim için fonksiyonel olmaktan çıkmıştı.Bunu elbette ben söylemiyordum.İlişkimizin içinde yaşananlar bunun böyle olduğuna yeterli belirtiydi.Bir ilişki varmıydı ortada :Bence yoktu.Belki de tek yaptığımız tükenmiş bir varlığın son kırıntılarını zevksizce yok etmeye çalışmaktan ibaretti.

    “Anlamadın değil mi söylediklerimden bir şey,hah?” diye iğnelemeye çabaladı.Oysa bu çaba da beyhudeydi.O’na karşı duyarlılık eşiğim tümüyle yıkılmıştı ve iğnelerini boşluğa sallayıp durduğunun farkında değildi.Farkına varmasını sağlamam gerekiyordu,durduk yerde kendisini yormasın diye ;ama bunu da yapmadım;çünkü O’nu bu kadarcık bile umursamıyordum.

     “Zaten sen beni hiç bir zaman anlayamazsın” diyerek, eskiden sıkça örtülü bir şekilde dillendirdiği kültür farkı aşağılamasını bir kez daha gerçekleştirdi ama bu durum  bende, ne içsel ne dışsal,hiçbir reaksiyon meydana getirmedi.Bu aslında içimde O’na dair bütün varlıkların bi la istisna yok olduğunun açık bir göstergesiydi.Üzerinde durmadım.O da zaten son kozlarını oynuyordu.Belki de görmek istiyordu sezinlediği ve sanırım sezinlemesine inanamadığı ,inanmak istemediği içimi.O’na karşı kayıtsızlığımın ölçüsünü görmek istedi.Ki sonsuz bir kayıtsızlıktı bu.O yokmuş…Varmış…Önemsiz..Ve sanırım anladı…O artık bir vesaireydi içimde ve dışımda..Bunu anladı..Ama anlamak istememesi biraz uzun sürdü.

     “Ben artık gidiyorum”…dedi.

      “Sen hiç gelmemiştin ki zaten” demek aklımdan bile geçmedi.

      Ayağa kalktı o.Yüzüme baktı.Ben yere bakıyordum ve yalnızca nefes alıp veriyordum. Yüzüne bakmamı ister gibi yüzüme baktı bir süre  daha…Farkında bile olmadım.

      Kapıya doğru yöneldi.Ağlıyordu.Beni sevdiğinden değildi bu.Kendisini çok seviyordu.Öyle gelişkindi ki  öz sevgisi , bir başkasını sevemeyeceği kadar...Bir başkasının onu yalnızca kölece sevebileceği kadar…

     Günlerdir hiç oralı olmadığım halde her gün beni görmeye gelmesinin  nedeni de buydu… Gururuydu…Çünkü  beni o terk etmişti,üstelik suçlu olduğunu bildiği halde beni yenmek için yapmıştı bunu.Ve ben oralı olmamış gibi davranmıştım.Ayaklarına kapanacağımı beklemese de en azından yalvararacağımı hiç olmazsa “yapma etme” diyeceğimi sanmıştı … Tepkisizliğimden çıldıran gururuydu onu buraya getiren ve hiçbir şey olmamış gibi davranmasına neden olan…Sinirlenmesi,sinirlerime dokunmaya çalışması,suçlaması vs hepsi bir araçtı mücadelede.Onu sevmemi değil ona tepki vermemi istiyordu.Ağlayışı ve gidişi yenildiğini kabul ettiğinin deliliydi.

       Önce merdivenlerden gelen ayak sesleri silindi.Sonra ben pencereye çıktım.Arkasından söyleyecek bir çift sözüm vardı.Birde işe yaramaz bir gururun yenilgisini somutlaştırmak istiyordum zihnimde.Artık  bir daha gelmeyeceğini biliyordum.Bu bilgi beni rahatlatıyordu.Uzun süredir susuyordum karşısında.Bazen susmanın ne kadar güçlü bir silah olabileceğinin farkındaydım.

        Dışarıda yağmur çiselemeye başlamıştı.Arkasına bakmadan gidiyordu..Köşeyi dönmeden önce döndü ve bir süre baktı.Tahmin ettim,ve o ardına dönerken ben hafif kenara çekildim.Tekrar baktığımda gitmişti.En küçük bir umursama emaresi olmayacaktı benden ona…Bu onun cezasıydı…

        Rahatlamıştım…

        “Bu kayıtsızlığı hak ettin” dedim  seslice…

          ”Yaptıkların cezasız kalamazdı.Tıpkı yapmadıklamın cezasız kalmadığı gibi”..