Eşsiz siyahlıkta ki gözlerinle davet ettin yüreğimi yüreğine...Bembeyaz ve pürüzsüz bir tenle kaplı yüzünün etrafını sarmalayan simsiyah saçlarının parlaklığına çarpıp geçerken bir nadide bahar rüzgarı; biz o an göz göze idik seninle.Ruhum böyle bir yüreğin bakışlarına ilk kez maruz kalıyor ve gözlerim ilk kez bu kadar süre hiç kırpışmaksızın öylece bakıyordu.
Zamanın darlığını unutup sesinle tanışmanın telaşına kapılmıştı kulaklarım ama duyduklarına da inanamamıştı.Tabiatta böyle bir sesin bulunabileceğine hiç ihtimal vermemişti zihnim daha önce.Bu ses dünyaya ait olamazdı.Cennette olmadığımıza göre geriye bir ihtimal vardı.Bu sesin sahibi cennetlikti.Ve bu sesi sonsuza dek dinlemenin tek yolu cenneti haketmekti.
Cennet hakedilmez yazıyordu ilim sahipleri kitaplarında.Cennet Allah(cc)tarafından lutfedilirdi.O lutfa mazhar olabilmenin yolu onun rıza-i mevhibesine sahip olabilmekti.Bunun yoluda O'nun emir ve yasaklarına tam teslimiyetti.
İşte bu yüzden vazgeçtim şu sınırlı dünya hayatında seninle olma hayallerinden.
Seni cennete sakladım.
Eğer öyle yapmasaydım belki dünyanın gelmiş geçmiş en mutlu insanlarından olacaktım .
Ben seni sonsuz bir birlikteliğe değişmek istemedim.
Hem, içinde bir nefis taşıyan ,dışında şeytanlarla savaşan bir ruhla seni sevmek ve seninle olmak inanılır şey değil.
Seni ben cennete sakladım.
