RUH

   İçeride sigara içiyorum , umursamaz bir tavırla..Odanın içi zifiri karanlık dizüztünün yaydığı beyazlığı saymazsak.. Niye bunu yapıyorum bilmiyorum, kapalı alanda içtiğim bir sigaranın zararlarının sadece bana ait olmadığını bildiğim halde... Sanırım yine ruhen hızlı bir değişim , dönüşüm süreci içerisindeyim...Sigaranın bedenim de meydana getirdiği ağır tahribatlar bir yana ben başka bir konuyu merak ediyorum: Bedenime bu kadar fazla zarar veren şey ruhuma nasıl bu kadar iyi gelebiliyor? Sigara bedenimin bir ihtiyacı değilken ruhumun temel bir ihtiyacı gibi geliyor bana... Sigara içmeye başladığımda bedenimde meydana gelen yorgunluk,ağzımın tadında ki sürekli bozukluk,genizlerimde ki çok rahatsız edici acı yerini ruhumda bir rahatlamaya bırakıyor , bunu hissedebiliyorum. Tüm bunlara rağmen sigara içmeyi sürdürmemin bana göre bir tek açıklaması var: Benim için ruhumun ihtiyaçlarını karşılamak bedenimde meydana gelecek olası hastalıklara rağmen çok çok önemli. Ruhum iyi olsun da bedenim daha az önemli gibi. Oysa biliyorum ki , yakın gelecekte , sigara yüzünden vücudumun çekeceği acılar ruhumu rahatlatmayacak. Bedenim acırken , sancırken , ki üstelik bir kanser türüne yakalanmam durumunda ölüm kaygıları da başlayacak ; ruhum derin acıların içerisine düşecek bedenimle beraber. Ruhumun istekleri yüzünden bedenim hiç istemediği durumlarla yüzleşecek. İşte bu , çok adaletsiz bir durum. Bedenimin ruhumun ihtirasları yüzünden yaşadığı bu haksızlık elbette ki benim de içimi acıtıyor. Her haksızlıkta olduğu gibi içimde kendi kendime hınçlar biriktiriyorum. Ruhumu adam etmem bir zorunluluk. Bedenimin selameti için ruhuma bir çeki düzen vermem acilen gerekli.  Bedenim ruhum için çok yararlı ihtiyaçlara sahipken ,ruhum geçici hazlarla bedenimi sömürüyor , ki buna izin vermem mümkün olmamalı ve içimde ki o görünmez şeyin musibet dürtülerinden kendimi kurtarmak zorundayım...