Ve Allah (C.C) buyurdu ki:

İMAN EDEREK SALİH AMEL İŞLEYENLERİN HATALARINI AND OLSUN Kİ ÖRTERİZ VE ONLARI YAPTIKLARI AMELLERDEN DAHA GÜZELİ İLE MÜKAFATLANDIRIRIZ. (Ankebut, 7)

GÜNÜN SÖZÜ

İNSANLARA MERHAMET ETMEYENE ALLAH (C.C)MERHAMET ETMEZ...
Hadis-i Şerif

DUR!BURADAN ÖTEDE RİSK VAR!!!

HOŞGELDİN...AMA BURADAN SONRASI SENİN İÇİN HOŞ OLMAYABİLİR...DİKKATLİ OL...
Ben bir miktar suydum,
Yatağımı arıyordum,
Bulacaktım ama;
İzin vermediler,
Kim mi?
Herkes...

13 Ocak 2010 Çarşamba

HİÇ BİRİMİZİ SEVDİĞİMİZ SEVMİYOR

   Modern dünya..
   Her şeyi bildiğini sanan tanrı insanlar...
   Sokaklar...Ah o türlü türlü rezilliklere şahitlik eden sokaklar...
   Ve ben...
    Zavallı,gariban,uykusuz ve biçare ben...
    Her an ve her saniye yabancılaştırılmışım her şeye...Bir ayrı eğreti duruyorum kalabalıklar arasında...
    Anlatamıyorum bir derdim var benim...Korkuyorum yardım istemeye...İçimde hiç anlamlandıramadığım bir yaradan boşalan kanlar...Ruhum var olduğundan beri kan kaybediyor ve beynim sızıntı yapıyor...
   Hüzünlü olmak istemiyorum artık...Yeter diyorum çok acı çektim...Ama tam o esnada bir şey oluyor...Bir hayal görmeye başlıyorum...Ve o hayale dalıyorum...
    Önce resimler ulaşıyor gözlerimden içeriye....Beynim kurgulamakta zorlanıyor...Resimlerin altında bir not:Hayatın ötesinden kareler....Gözlerimi kaçırmaya çalışıyorum kendimden...Ama bunu becermek
na-mümkin..
     Ben gördüğüm manzaraları düşünürken hayal sürüyor..Hiç bir şey anlamıyorum ve hayalden ansızın uyanıyorum...
      Bu dünyada yanlış bir şeyler var diyor bir ses sessizce...İçim kararıyor...Direniyorum yine de ...Toparlanmaya çalışıyorum...Sonra vazgeçiyorum...Dağılıyorum...
      Her bir parçam savruluyor rüzgarda...İçimi çekiyorum...Serzeniyorum...
      Neyim ben?Kimim?Burada ne yapıyorum?Hiç bir şey bilmiyorum...
      Neyi biliyorum diye soruyorum kendime...Aklım bulanıyor...Verecek cevap bulamıyorum...
      Sonra yine amansız ,apansız acılar...Boğuluyorum...
      Ve çalan bir zil duyuyorum..Benim için çaldığını anlayınca kapıyı açıp açmakta tereddüt ediyorum...Yarı kararsız bir halde kapıya doğru yöneliyorum..
      Açamadan önce kapının dürbününe doğru salınıyorum ...Aman tanrım...Çok eski bir arkadaşım kapıda...Üstelik yanında ekürisini de getirmiş..Şaşırıyorum...Şimdi sizi nerede misafir edeceğim şeklinde iç geçiriyorum...Zaten doluyum yeterince...Bu arada zil yine çalıyor ve arkadaşımın sesini işitiyorum:"Açar mısın canım kapıyı...Orada olduğunu biliyoruz..."
       Bir saniye diyorum...Hemen ..Az sonra...
       Onlardan kaçış olmadığını biliyorum...Ama yinede bir çıkış arıyorum onlardan kurtulmak için...Elimi kapının koluna götürüyorum ,biliyorum açmak zorundayım...Sonra zihnimde bir düşünce beliriyor...Seni hatırlıyorum...Sen...
        Gitmeseydin onlar gelmeyecekti...Bu dramatik sahneler benden uzaklaşacaktı...
         Kapıyı açıyorum...Bana gülümseyen eski dostlarımı içeriye alıyorum...
         Ve boynuma sarılıyor yalnızlık gülümseyerek...Ve soğuk selam veriyor...
         Biliyor musun yalnızlığım beni çok seviyor....
         Yalnızlık beni seviyor..Bende seni...Sense başkasını...O başkası da başkasını seviyor...
          Hiç birimizi sevdiğimiz sevmiyor...

5 yorum:

  1. en cok yalnizligi seviyorum cunku o hic beni birakmiyor :)

    YanıtlaSil
  2. Elif arkadaşım!Eğer yalnızlık seni mutsuz etmiyorsa sorun yok...

    YanıtlaSil
  3. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  4. sevmek; sevdiğinin, seni sevmeyebileceği riskini göze alabilmek değilmidir zaten çoğu zaman ve en büyük riskte risk almamak?? Sevmeye devam,, paramparça olana dek!!

    YanıtlaSil
  5. @utquality:Evet,doğru...Sevmek sevilmeme riskinide göze almaktır..Ama insanız biz...sevdiğimizin bizi sevmesini bencilce de olsa isteriz...Ama yine de sevmeliyiz...

    YanıtlaSil