MAZİ

   Geçmiş asla geçmişte kalmaz. Özellikle hafıza güçlülüğü yaşayan insanlar için.

   Bir kabus gibi izler insanı. Nerede,nasıl,ne şekilde; mazinin derinliklerine gömülmüş,eskimeye yüz tutmuş anıların canlanıvereceği hiç belli olmaz.

   O anılar aslında her yerdedir. Tüm yaşanmışlıklar,tüm kıpırtılar, duyumsanılmış tüm detaylar...Bir şarkının içinde, bir mekanın çehresinde , yağmurlu bir havanın renginde , bir insanın silüetinde...

    Her an bir anıya gebedir..  Hayat aslında bir anılar yığınından ibarettir...

    Zamanın doğurduğu çirkinlikler bile zamanla bir güzelliğe dönüşüp insanın içini cız ettirebilir. Geçmiş bu bağlamda bir güzellikler abidesi sayılabilir. Onun büyüsü aslında bir daha asla yaşanamayacak olmasından ileri gelir. İnsan bunu bile bile dalar mazinin aydınlık sokaklarına. Ve insan o sokaktan çıkmak istemez, o sokağa bir daha hiç giremeyeceğini bile bile...


     İnsan işte.Karmakarışık. Aciz.


       İnsan...Aslında sadece insan...Başka hiç bir şey...