BÜYÜK ACIMA

    Sanki ağlamak istiyorum şu an biraz. İçimde kendime karşı küçükte olsa bir acıma hissi var. Günlerdir çok az uyudum, çok az yedim. Çok sigara ve kahve tükettim. Çok fazla  stresle baş başa kaldım.

    Bir ara haberim olmadan çekilen bir fotoğrafımı gördüğümde saçlarımın epeyce uzamış olduğunu ve uzun saçı kendime yakıştırdığımı fark ettim.

    Artık duygularımın yavaş yavaş farklılaştığını sezinliyorum. Güvende olmadığım hissi günden güne gelişiyor. İnsan olarak güçsüzlüğümü ve acizliğimi fark ettikçe içimde kendime karşı acıma duyguları çoğalıyor. Sadece kendime karşı değil tabii ki. Başkalarına karşı da . Misal dün başbakanın gezi parkı protestoları karşısında yaşadığı şaşkınlığı ve ne söyleyeceğini bilmez tavrının bir yansıması olan acziyet dolu konuşmasını dinlerken ona şöyle bir acıdım. Çok değil ,bir kaç gün önce "biz kararımızı verdik,siz ne yaparsanız yapın ,biz bunu yapacağız " derken gayet kendinden emin bir adamdı başbakan. Onun bu tökezleyişi karşısında üzüldüm açıkçası. Aynı biçimde yaptıkları bir haltmış gibi sokağa dökülenlere de acıdım. Niçin orada olduğunu bilmeyen ve orada olma modasına uymak için orada olan, şöyle allıklı bir fotonun altına iliştirilmiş "ilk gazımızı yedik" notlu instagram paylaşımları yapan  sanatçılara da acıdım. Acıdım çünkü manzara hoş değildi. Manzaranın tüm nahoşluğuna karşı bazı köşe yazarlarının kaliteden yoksun satırlarında ki olayı destansılaştırma gayretiyle döktürdükleri hamaset dolu paragraflar da içimi ayrıca eritti. Bir de adını direniş koymuşlardı. Gerçekten bunun direnişle falan da bir ilgisi yoktu. Bu bir toplumsal zavallılaşmaydı ve hakikaten ben bu gün bu zavallılaşma karşısında toplumuma epeyce bir acıdım.

    Evet.. Halim budur. Her acıdığım canlıda aslında kendime acıdığımı fark ettim.

    Ve evet. Acınacak haldeyim. Gecenin bu saatinde şehirden 10 km uzaklıkta ki bir benzinliği beklemekte olan ben kendime başka hangi duyguları besleyebilirim ki. Normal insanlar gibi daha rahat bir yaşam peşinde koşmam gerekirken bu rezil durumda kalmaya ısrar ediyor olmamın getirdiği bir duygu olsa gerek bu. İçimden bir ses az önce bana anlamsız bir biraraya gelişle toplanmış saçma bir kalabalığı sis bombalarıyla sindirmeye uğraşan polis güçlerini hatırlatıp hayır sen rezil değilsin, sen namusuyla gece gündüz çalışıp hayatını kazanmaya çalışan doğru düzgün bir adamsın deyince galiba biraz rahatladım...