Zaman acılarımı silmek konusunda ne kadar muktedirdir bilinmez ama şu bir gerçek: Hayatım acılar üreten bir mekanizmadan farksız işlemekte.
Derin acılarım var benim. Tek haneli yaşlarda olduğum dönemlerimden itibaren çoğalarak çoğalan.
Ve hayatta farkettiğim ilk ve doğru şey : Kimsenin ilgilenmediği gerzek bir zavallıydım ben.
Kimseden ilgi beklediğimi söyleyemem. Çünkü insanlardan gelecek ilgilerin çeşitli bedelleri vardı.Hiç bir zaman bu bedelleri ödemeye hazır olmadım. İçtenlik ve samimiyet olmaksızın sevişiyordu insanlar.
Ama acılarım derindi. Tükenmiyordu. Mutlu olamıyordum bir türlü. Tam bir istikrarsızlık örneğiydim. Hayatım çoğu için çok tuhaftı.
Bu tuhaf hayatın içinde tuhaf bir birey olmanın zorluklarına katlanmanın zorluklarını anlatmama kelimeler yetmez.
Hayat tuhaftır gerçekten. Onu tuhaflaştıran insanın kendisi midir bilinmez ama hayat tuhaftır. Birilerinin coşup eğlenmesi ya da birilerinin acı çekip ağlaması da bu gerçeği asla değiştirmez.
Benim içinse çok eski bir umut vardı ,zaman içinde sönüp gitti ne yazık ki: Bir gün bu hayata alışacağım düşüncesi çok değerli bir umudumdu. Onunla bütün saçmalıklara göğüs gerebiliyor , köklü bir depresyonu erteleyebiliyordum. Lakin azıcık aklı olan her bir birey gibi hayata alışmamın hiç bir biçimde bir yolunun olamayacağını anladım. Hiç bir şeye güvenemez olmuştum. İnsanlardan çok bir kötülük görmedim. Çünkü onların kötülük etmesine değecek şeyler yapmıyordum. İçimde ki büyük sancılardan etliye sütlüye karışacak zaman bulamıyordum. Belki de korkuyordum kim bilir...
Bu gün artık bir çok şey için çok geç maalesef. Hayatı ıskaladığımı artık tam anlamıyla anlayabiliyorum acı içinde. Hiç bir isteğim yok artık. Ölene kadar bir süre daha katlanacağız hayat denen aslında çok anlamlı ama bir zaman ve bir yerlerde içi boşaltılmış saçmalıklar yığınına.
Belki de yarın bir şey olur ve değişir herşey. Ha? Kim bilir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder