Neler akıp gidiyor içimden neler.
Tuhaf kırılmışlıklar sezinliyorum ruhumun derinliklerinde.
Zihnimden bir türlü uzaklaştıramadığım tanıdık ,tanımadık sanki benden büyük alacakları varmış duygusuyla içimde bağrışan soluk yüzlü insan bağırışları.
Kalbimin görünmeyen yanı ağrıyormuş gibi.
Kırılmışım ve kırılıyorum sanki belirsiz bir şeylere...
Sanki zaman dolmuş..
Sanki geri dönüşsüz bir yolculuk hazırlığındayım...
Neyim ben...Kimim...Sanki kocaman bir yalanım...
Ardımda bıraktığım ve hiç yaşamamışım gibi mutsuzluk duyduğum korkunç bir mazi yakamı bırakmamakta neden bu kadar ısrarlı?
Korkuyorum birilerine selam vermeye...
Nedir bu dünyaya duyduğum amansız çekingenliğin anlamı?
Neden ben de yaşayıp gidemem şu akıp giden, şehrin kalabalıkları gibi?
Kafamın bu kadar doluluğu neden?
Biliyorum insanlarla bir alıp veremediğim olmadığını...Farkındayım...
Ama bu kadar susmanın ve kendini ifade edememenin bir anlamı olmalı...
Sevdayı beceremedim..Çalışıp kazanmayı,yapacak bir işi olmayı başaramadım...Bir hayat düzeni kuramadım...Bir dikili ağacım bile yok şu köhne dünya da...
Mutluluk hayallerim çoktan beni terketti...
Yapayalnızım sofistike ,kirli,soğuk,nemli,kokmuş rutubetli bir hayat dehlizinin ortasında...
Böyle bitip gider mi acaba ömür?Geride bırakacak,gittikten sonra anılacak bir iz bırakmadan bitiverir mi?
Ya bitiverirse...
Boşuna kurmuş olurum onca hayali...
Yoksa hayal kurmak boşuna mı?
Boşlukta sallanan bir düş olmasın hayatım,korkuyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder