GÜVEN

   Güven...

   Her şey bu şeyin üzerinde durur dünyada. Her şey bu şeye bağlıdır. Bu şey her şeyin yakıtıdır.

   İlişkileri güven ayakta tutar.Güven sarsıldığında ilişkiler de sarsılır. Bittiğinde ise ilişkiler ya çöker ya da anlamsızlaşır.

   Bir de öz güven var tabi. Bir insanın kendisine güvenmesi.

   Kimi bunu ekabirlikle karıştırır. Mağrur insanlar bazen kendilerine güvenleri tam diye lanse edilir. Elbette kibirle özgüven arasında ki ince çizgiden doğan bir yanılsamadır bu. Kibirinden yanına yaklaşılmayan insan öz güven kavramıyla kapatır , o küstah benliğini.

   Peki insan kime güvenir?

   Tabi ki tanıdığı insanlara...Tanımadığı insanlara güven duymaz insan. En iyi tanıdığı insanlar en çok güvendikleridir. Güven bir anlamda tanımaktır.

    Bir insanı tanımak bazen çok uzun bazen de çok kısa zaman dilimlerinde gerçekleşir. Tanımak zamanla olduğuna ve tanımak güven tesis ettiğine göre güven zamanla olur.

     Öz güven de böyledir. Zamanla insanın kendisini tanımasıdır öz güven. Kendini tanıyan insan sınırlarını bilir.Neyi başarıp neyi başaramayacağını,nerede durması gerektiğini, nereye kadar gitmesi gerektiğini insan kendine olan güveni sayesinde bilir.

      Kim kendisini en iyi tanıyorsa o kendisine en etkin bir biçimde güvenendir.

      İnsanın kendisiyle ilişkisi işte bu yüzden çok önemlidir. Kendisiyle iletişim kuramayanlar başkalarıyla iletişim kuramazlar.

      Öyleyse insan kendisine sık sık sormalı: Misal; ben neyim, kimim , anlamım ne, misyonum ne, istediğim ne, fıtratım nelere müsait vs vs? Bu ve benzer daha bir sürü soruya sağlıklı yanıtlar bulmalı. Bu yanıtlar olmadığında insan kiminle dost , kiminle mesafeli, kiminle ortak , kiminle sırdaş,sevgili , ast ,üst ilişkisi kuracağını kestiremez. Yanlış insanlara güvenip, hata yapar. Ve bedellerini de ağır bir şekilde öder.

       Zaman, tanımak, öz güven, güven ...Bu silsile başarıyı getirir.

      Hayatta başarılı olmanın çok farklı tanımları vardır belki ama ; aslolan şey hayattan yok olduğunda bir boşluk oluşturmaktır. Yokluğu boşluk yaratmayan kişinin varlığı da elbette gereksizdir.(Dostoyevski)

      Kahkahalarla karşılandığımız bu dünyadan göz yaşlarıyla uğurlanmamızın yolu da budur. İnsanlar ancak kaybettikleri insanlara göz yaşı dökerler çünkü...