LEONLAR DA AĞLAR!!!

 

           Leon iri,mavi gözlerine baktı Mathilda'nın.Kendisine karşı duyulan büyük bir saygı ve hayranlık vardı o gözlerde ;ama aşk yoktu.Mathilda'nın kendisi için imkansızlığını dibine kadar biliyordu,gerçeği öğrenmek istiyordu.Mathilda'nın küçük yüreğinden doğup kendi gözlerine dökülen çağlayanın içinde ki saf gerçeği ve bu gerçeğin gerçekten aşk olup olmadığını.

           Mathilda!Mathilda!Mathilda!

           Biliyor musun, sana o gün kapıyı açtığım için hiç pişman değilim. Bunu sana acıdığım ya da hayatını kurtarmak istediğim için yapmadım. Aileni öldüren o pisliklerin seni de öldürmesi benim için sorun değildi. Sen gelmeden önce o adamların yaptıklarını izledim kapının deliğinden. Dört yaşında ki kardeşin XXX'in çığlıklarını dinledim ölmeden hemen önce. Üstelik o an ailene yardım edebilecek bu şehirde ki en iyi adam bendim,bunu biliyorsun. Hiç birinin ölmemesini sağlayabilir ,katliamı bir kaç dakika içerisinde durdurabilirdim.Bu benim için zor değildiKılımı bile kıpırdatmadım.Neden yapmadım?

         Ağlama sırası şimdi Leon'daydı. O artık yeni biriydi.Baştan aşağıya kendisine hayran olan ve şu hayatta bir tek canlının bile saygı duyamayacağı,değer veremeyeceği hantal ruhuna safça duygularla tutulmuş güzel yüzlü Mathilda'yla vakit geçirmişti. Hıçkırığını bastırmaya uğraşırken konuştu:

        Şimdi olsa gözümü bile kırpmadan öldürürdüm,kardeşini ve aileni yok eden aşağılık herifleri. Neden şimdi? O günden bu güne ne değişti dersin Mathilda? Sence O günden bu güne ne değişti ve ben aileni kurtarmadığım için pişmanlık duyuyorum? Neyin değiştiğini biliyorsun Mathilda ,çünkü sen de oradaydın ve beni sürekli gözlüyordun.

       Sen her şeyi değiştirdin,Mathilda!

       Hani bana bir soru sormuştun.O zaman henüz ailen hayattaydı. Hatırlıyor musun? "Hayat her zaman mı çok zor,yoksa sadece çocukken mi böyle?"Fikrimi değiştirdim Mathilda!Hayat çocukken zor değil. Bana söylediklerini söyleyebileceğin zamanlarda hayat zor değil Mathilda!Benim sana söyleyeceklerimi söyleyeceğin zamanlarda zor.

     Sana karşı ne hissettiğimi bilmiyorum Mathilda! Ama sen benim hayatımı değiştirdin. Kırk yılda onca zorluğun,acının,aşağılanmanın yapamadığını sen yaptın.Üstelik bunu acıyla,sancıyla değil, büyük bir iyilik,saflık ve huzurla yaptın. Huzurun ne olduğunu gözlerimle gösterdin bana Matilda.Sen benim için hiç bilemeyeceğim,anlayamayacağım, kırk yılı aşkın yaşanmışlığımın,tüm algılarımın çok daha ötesinde anlamlar ifade ediyorsun. Ve Mathilda...

      Leon hıçkırdı.Bundan utanmıyordu çünkü hıçkırmasını anlayabilecek yegane insanın karşısında duruyordu şu an. Avucunun en yumuşak içiyle Mathilda'nın çenesini kavradı ve yüzünü kendisine doğru yaklaştırdı.Bakışları tam da olması gereken yerdeydi.Mathilda'nın masmavi göz bebeklerinin içi.Keşke şimdi susabilse ve sözü gözlerine bırakabilseydi. Söylemeye mahkum olduğu ve söyleyerek içinde ki tüm hayallerin gerçekleşme ihtimalini elinin tersiyle iteceği acı sözleri keşke gözleri ifade etseydi. Ama durduğu yer gözlerin bittiği yerdi.

      Ve Mathilda bu anlamalrın içinde aklına her ne geliyorsa bütün güzel şeyler var. İstisnasız bütün güzel şeyler. Ama sana baştada söylediğim gibi.Olmaz Mathilda. Söylediğin olmaz. Nedenini soracağını biliyorum. Nedenini anlamayacağını da biliyorum.

      Ben doğduğumda sen henüz dünyada değildin.Ben çocuk olduğumda da dünyada değildin. Ben genç olduğumda da. Ben birini sevdiğimde de...Sevdiğimi babası sırf benimle görüştüğü için öldürdüğünde de.Ve sevdiğimi öldüren adamı on dokuzumda öldürdüğümde de.Sonra sırf bu yüzden hayatımın geri kalanını öldürerek yaşamayı seçtiğimde de.Ve biliyor musun ,sen dünyaya gelene kadar bir dünya insanı öldürdüm ben.Ve gerçekte ne istiyorum şu an biliyor musun ?Mathilda.Düşünebiliyor musun? Ben artık öldürmek istemiyorum. Ama öldürmeye mecburum,ama öldürmek istemiyorum.Bunu kim yaptı biliyor musun? Sadece sen.

      Leon Mathilda'nın sarılmak için asılan narin kollarına daha fazla engel olmadı. Hantal bedeni ilk kez bu kadar serindi.Altın kızılı saçları okşayan avuçlarda pür-merhamet vardı ve hiç bir ard-duygudan eser yoktu. Ama bitmemişti. Son bir kaç cümle kalmıştı söylenmesi gereken.Bir an önce söylemeliydi.Yoksa geç kalacaktı.Geç kalmaktan nefret ederdi.

      Sen bana aşık olamazsın Mathilda!Sen bana hayranlık duyabilirsin ve saygı besleyebilirsin.Ben de seni sevebilirim.

       Güçlü kollarıyla çözdü boynuna dolanmış kollarını Mathilda'nın. Ayağa kalktı. Paltosuna uzanıp giydi. Duygularından sıyrılıp güçlükle işine döndü.Yüzüne her zaman ki soğukluğu tekrardan yerleştirdi. Kapıya doğru yürüdü. Sonra bir şeyi hatırlamış ya da yapması gereken bir açıklama varmış gibi durakladı ve Mathilda'ya döndü:

       İşe gidiyorum Mathilda.Gelmek isteyeceğini biliyorum ,ama gelmene izin veremem.Bu sefer ki büyük iş.Tek başıma olursam daha kolay hallederim.Ben gelene kadar evden çıkma.Eğer bana bi şey olursa Tonny'ye gidersin.O'na senin için bazı şeyler söyledim ,sana ne yapacağını anlatacaktır.

       Kapıya doğru yürürken ağzından bir kaç kelimenin sesli bir şekilde döküldüğü duyuldu:

       Seni seviyorum Mathilda.Seni çok seviyorum.

       Artık farklı biriydi o. Mathilda'nın kardeşini öldüren pislikleri gebertmeye gidiyordu.O gün yapamadığını bu gün yapacak en azından Mathilda'ya olan borcunun birazını ödeyecekti. Kim bilir?Belki de dönmezdi?Ne gam!Mathilda artık güvendeydi...