KÜÇÜK BEDELLER

Tanrıya şükür,dünya varmış...

      Bakınca ne görüyorum dünyaya. Şimdi,şu anda. Tam olarak 21 inch'lik 2011 model bir laptop ekranı. Bunun anlamı nedir? Sanırım biraz yetenekliyim, klavyeye bakmadan aklımdan geçenleri dijital sayfaya aktarabiliyorum.And question two: Fiziksel olarak bedenimde bir acı hissediyor muyum? Yaklaşık on dk öncesine kadar evet idi bu sorunun cevabı;ama on dakikadır tam olarak fiziksel hiç bir acı duymuyorum.Bu iyi haber. Ve soru üç: Şimdi,şu anda bir sıkıntım var mı?Sanırım evet. Küçükte olsa bir sıkıntım var. Üzerinde oturduğum plastik sandalyede sağ bacağımı sol bacağımın üstüne laptopumu da üstte ki bacağımın üstüne koymuş vaziyetteyken ancak yaşayabileceğim küçük bir sıkıntı: Laptopu dengede tutmak. Sağ kolumun dirseğinin yuvarlak ve üzerinde muşambadan yapılma ,gül desenli bir örtü bulunan masaya yaslı bulunması denge meselesini kolaylaştırıyor ve bu da elbette sıkıntımı küçültüyor. Bunun için yemek masasına ,ya da bu masayı buraya koyana, ya da üretene ya da masa kavramını icat edene şükran borçlu olmalı mıyım? Bilemiyorum. i have no idea!!! Sorunsuzluk. This is great. Tadını çıkarmalıyım sanırım. Ne de olsa şu an dünya da hiç bir sıkıntısı olmayan ender insanlardan biriyim. Ohh, shet! Hep böyle olur zaten. Ne zaman mutlu olduğumu düşünsem garip bir sıkıntı beni bulur ve mutluluğumu bölmesini bilir. Evet. Maalesef şu an büyük bir sıkıntım var. Ve sıkıntım her geçen an büyümeye çalışıyor. Büyümesine izin vermek istemiyorum ama bu boktan yazıyı sürdürmek istiyorum. Ne zaman biteceği belli olmayan,sonuna kimsenin değil ,paşa gönlümün karar vereceği bir yazı beni kangren yapabilir. Bu büyük bir tehlike. Bunu göze almayacağımı biliyorum çünkü bu yazı işe yaramaz yazının teki ve saçmalıklarla dolu. Belki de bunun nedeni çevremde ki saçmalıkların bilincim üzerinde ki etkileridir. Sanırım yazıyı bir an önce bitirip laptopu yere koysam ve bu büyük sıkıntıya bir son versem iyi olacak çünkü laptopun altında ki sağ bacağım çoktan karıncalanmaya başladı bile. Uyuşmanın giderek arttığı ve kendisini güçlü bir biçimde hissettirmeye başlayacağı acılı bir evreye doğru ilerliyor. Ama bir yandan da yazma isteğim dayanılmaz boyutlarda. Napsam acep?Laptopu masanın üzerine alıp yazıya orada devam etmek gibi pratik bir düşünce de aklımdan geçmiyor değil. Üç saniye düşünmeliyim "bakalım canım bunu yapmak istiyor mu?" Cık...Maalesef.Canım bu şekilde yazmaya devam etmek istiyor. Neden canımızın istediğiyle dış dünyanın gerekleri birbiriyle bu kadar çelişik acaba? Hem de bu kadar basit isteklerimiz karşısında bile. Hayat niye şu anda bu isteğimin önüne bacağımın uyuşmasını koyuyor. Yazı yazma isteğimin bir bedeli mi bu ve her şeyin bir bedeli olmak zorunda mı?Kan yolumu rahatlatmam lazım belli ki hücrelerimin oksijen konusunda aceleleri var. Yazıyı bitirsem iyi olacak. Zaten saçma,işe yaramaz bi yazı oldu. Ve bacağımın daha fazla sızlamasına değmez...