ANNECİĞİM!!!

    Evden çıkarken oldukça gergindim.Annem gerginliğimin farkına varmış olsa gerek ki bir süre bakışlarını üzerimden alamadı. Arabaya bineceğimiz esnada da dayanamayıp sordu:

   "Noluyor ,kuzum?Ne bu surat sabah sabah."

    Haklıydı aslında.Normalde bu surata ne gerek vardı. Altı üstü  iğne yaptırıp dönecektik ,üstelik iğneyi yaptıracak olan ben değildim, annemdi.

    "Hastane yüzünden " dedim. "Bir iğne yaptırmak için bile tek seçeneğimiz var burada. Bir tek hastane var. Ve ben o hastaneden hoşlanmıyorum."

    Arabayı hareket ettirirken anneme takıldı gözüm. Gülümsüyordu ama gülümsemesinde tuhaf bir küçümseme vardı.

     "Peki ya o da olmasaydı. Bunu hiç düşündün mü? Burası küçük bir ilçe sonuçta ve hastahanenin de bir şeyi yok, ihtiyacımızı karşılıyor."

      "Haklı olabilirsin" dedim. "Ben hastahaneden değil küçük yerlerde yaşamaktan hoşlan mıyorum."

       Ve annem meşhur bilgeliğini konuşturup hastahaneye kadar bana nasihat etti.Onu dinlemek bir zevkti. Moralim düzelmişti. İhtiyacım olan tam olarak o sözlerdi. Ve annem ,her nasılsa bunu oldukça başarılı bir biçimde gerçekleştiriyordu.

        Ah,anneciğim ah!Bilsen seni ne kadar çok seviyorum ve senin olmadığın bir dünya hayal edemiyorum.